'Eén grote klucht': waarom het Europese visserijbeleid faalt
Vorige maand publiceerden De Groene Amsterdammer en Apache ons onderzoek naar de flyshootvisserij: een oude visserijmethode in een nieuw jasje, die volgens kleinschalige vissers en wetenschappers leidt tot overbevissing.
Tijdens ons onderzoek spraken we uitgebreid met vissers in Frankrijk en België, en met visserij-onderzoekers. Met name het gesprek met Hans Polet, wetenschappelijk directeur bij het Vlaamse Instituut voor Landbouw- Visserij- en Voedingsonderzoek (ILVO), bleef ons bij.
Doordat visserijwetenschappers veelal nauw samenwerken met de visserijbedrijven, is onze ervaring dat zij zich meestal niet erg stellig durven uit te spreken. Polet deed dat wel. Hij is buitengewoon kritisch op de praktijken van met name de grote Nederlandse visserijbedrijven. Maar tegelijkertijd heeft hij wel ideeën voor verbetering in de toekomst.
Volgens Polet is het zaak dat de wetenschap het vertrouwen van de visserijsector terugwint. Jarenlang legde het Europees visserijbeleid de vissers almaar meer regels op, inclusief bijbehorende administratie en controles. “Er zijn andere manieren om visserij te verduurzamen dan er met de hamer van control and enforcement op te slaan. We zien dat dit niet werkt.”
Als voorbeeld noemt hij de aanlandplicht. Die Europese regel verplicht vissers om alle vis die ze vangen aan land te brengen, ook soorten waarvoor ze geen quota hebben en exemplaren die te klein zijn. Dat was bedoeld als prikkel om selectiever te vissen. “Maar in de praktijk gaat die vis stiekem overboord”, zegt Polet. “Over hoeveel kilo vis dat gaat? Geen mens die het weet. De aanlandplicht is niet te handhaven. De Europese Commissie heeft het ook toegegeven: niemand volgt de aanlandplicht. Het is één grote klucht.”
Het kan ook anders, zegt Polet. “Vissers mogen van mij vissen zoals ze willen, met de puls, met de flyshoot, voor mijn part met een koffiefilter. Voor een goed visserijbeheer telt finaal maar één ding: de vissterfte. Daarmee kun je een inschatting maken van de visstand. Wat daarvoor nodig is: het vertrouwen winnen van de vissers, en zorgen dat ze meer informatie vrijwillig delen met de wetenschap.”
Wat Polet voorstelt, is geen wishful thinking. “In België doen we dat al, omdat we een vertrouwensband hebben met de vissers. Wij krijgen van 37 vaartuigen gedetailleerde vertrouwelijke data en van 5 schepen vertrouwelijke informatie uit camerabeelden. Revolutionair. Je kan er volgens mij een beter, nieuw visserijbeleid op bouwen én tot een ecosysteembenadering komen.”
Lees het hele interview met Hans Polet.
Tot slot
Ken je mensen die deze nieuwsbrief over onze onderzoeksjournalistiek op thema’s als visserij, zorg, wonen en corruptie interessant vinden? Stuur hem dan door! Inschrijven kan hier.
De onderzoeksjournalisten van Spit steunen met een donatie? Heel graag!
